Het is Amerikaanse onderzoekers gelukt om dinosauruseiwitten op te sporen in fossiele dinosaurusbotten, maar geen DNA. Andere onderzoeksteams vonden echter wel DNA van zeker duizend jaren oud in ijskernen uit Groenland en van de Zuidpool, in de permafrost, in mummies en in oudere beenderen. Helaas is DNA niet eeuwig houdbaar. Het wordt in de loop van de tijd afgebroken tot steeds kleinere stukjes, die aan het einde zo klein zijn dat de biologen er geen bruikbaar materiaal uit kunnen filteren. Bovendien is DNA onstabiel en verandert het als het niet continu door levende cellen geprepareerd wordt. Het verval van DNA gaat trager bij lage temperaturen, als het snel opdroogt, bij een hoog zoutgehalte en als het tegen schadelijke UV-stralen wordt beschermd. Maar zelfs wanneer de omstandigheden optimaal zijn, is het nog de vraag of DNA zo lang geconserveerd kan blijven.
Ggevens over het DNA van miljoenen jaren oude bacterien, planten en insecten zijn waarschijnlijk verontreinigd met DNA van recentere datum. Onderzoek van DNA dat minder oud is, levert ons echter veel informatie op over ziekten, uitgestorven diersoorten, landschappen van vroeger, verdwenen culturen en natuurlijk onze naaste verwanten, de neanderthalers. Tussen 2006 en 2008 heeft een internationaal onderzoeksteam het hele genoom van een neanderthaler vastgelegd aan de hand van het DNA van een 38.000 jaar oud bot uit Kroatie. Bij dit ambitieuze project bleek al snel dat de huidige mens tot 800.000 jaar geleden een gemeenschappelijke voorouder hadden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten