Van veel trekvogels weten we dat ze enorme afstanden kunnen afleggen. Maar nu de biologen via sattelieten afzonderlijke vogels kunnen volgen, worden hun extreme krachtinspanningen pas echt goed zichtbaar. Met de nieuwe kennis kunnen bedreigde soorten mogelijk gered worden.
E7 vloog maar door. Op 29 augustus 2007 was het onvermoeibare rosse gruttovrouwtje al vroeg van haar broedplaats in de Yukondelta in Alaska vertrokken om koers te zetten naar het zuidoosten. En hoewel een tussenstop op Hawaii voor de hand had gelegen, boog de grutto 125 kilometer voor deze eilandengroep plotseling af naar het zuidwesten om onafgebroken verder te vliegen over het open water van de Grote oceaan. Op 7 september, na tien slopende dagen, bereikte E7 vroeg in de middag het noorden van Nieuw-Zeeland. Daar draaide ze naar het zuidoosten, waar ze in de avond bij een riviertje landde. ' Dit is de langste ononderbroken vlucht die een landvogel ooit heeft ondernomen, voor zover we weten', aldus Robert Gill van US Geological Services in Anchorage in Alaska. 11.700 km zonder water of voedsel- en met de vleugelks steeds in beweging. Want grutto's kunnen niet lang achter elkaar zweven, zoals albatrossen. Vergeleken met deze krachttoer van Alaska naar Nieuw- Zeeland lijkt de solovlucht van Charles Lindbergh over de Atlantische oceaan een pleziertochtje. Toch zou niemand de marathonvlucht van de grutto hebben opgemerkt zonder een techniek die voor de biologen een belangrijke mijlpaal betekent: zendertjes die in de vogels geimplanteerd of op het lichaam bevestigd worden, en die via sattelieten gedetailleerde gegevens naar computers op aarde sturen. Dankzij deze techniek beschikken we over kennis die een paar jaar geleden nog ondenkbaar was. We kunnen niet alleen zien welke route vogels nemen, maar we kunnen ook zien of ze onderweg pauzes inlassen, hoe snel ze vliegen en hoeveel energie ze daarbij verbruiken.
Het doel van de zenders is een precies beeld krijgen van de verre reizen van trekvogels, waardoor bedreigde soorten beter kunnen worden beschermd. Het " Pacific Shorebird Migration Project" bekijkt bijvoorbeeld welke gevaren er dreigen voor vogels zoals de grutto's- van de opwarming van de aarde en de verwoesting van leefgebieden tot en met de verspreiding van besmettelijke ziekten zoals de vogelgriep. Sinds 2007 wordt bij grutto's daarom jaarlijks een zender geimplanteerd. Dit gebeurt in maart, vlak voordat de vogels van Nieuw- Zeeland naar het Noorden trekken. Een van de eerste grutto's die een zender kregen was E7, de wereldrecordhouder. Zij vloog richting de Gele zee en bereikte acht dagen later en 10.000 kilometer verder de Chinese kust. Hier laadde ze in vijf uur haar batterijen weer op om door te vliegen naar de broedplaatsen in Alaska. Uit de sattelietgegevens blijkt dat de vogels een strak reisschema aanhouden en tijdens hun jaarlijkse rondreis steevast dezelfde drie veilige gebieden aandoen. Maar minstens zo belangrijk is het dat de onderzoekers nu voor het eerst heel precies kunnen volgen wanneer een vogel aan de lange reis begint. Een waarnemer op aarde kan nooit weten of een vogel op weg is naar het andere halfrond of gewoon naar de volgende boom. Maar sattelieten zien precies wanneer een vogel echt vertrekt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten